Κόσμοι

Ένα δάκρυ, ένα φεγγάρι.

Τα φωτάκια στα μπαλκόνια λάμπουν. Ήρθε χαρά, ήρθαν Χριστούγεννα. Έτσι μου 'παν να πιστεύω. Κι η γιορτή φτάνει - κι η χαρά˙ ποιά χαρά;

Περπατώ και πετώ. Δε σε βλέπω. Μέσα μου κοιτώ κι ανασαίνω τον αέρα τον κρύο τον όμορφο τον τσουχτερό. Χειμώνας˙ κι είμ' εδώ.

                                                  Στο καλό...

Μια νέα μέρα αρχίζει, μια νύχτα έρχεται.

  Εκπλήξεις, εκρήξεις, συναισθήματα, θα ρίξεις

                                                              το όπλο ν' αφήσεις

                                                             και θα εκπυρσοκροτήσει.

           Στα σύννεφα, στον ουρανό

                  στο πέπλο της καρδιάς μου

        Η αλήθεια της ματιάς μου˙

                                                η ζωή σου˙

                                          μ' εμένα, για μένα,

                                                     στο πάντα˙

                                                      στο τώρα;

Δυο κόσμοι έγιναν Ένας. Δυο χέρια ένωσαν εμένα. Δυο τρύπες γέμισαν το κενό. Μια ανάσα τελευταία έδωσε πνοή σε μένα. Το αίμα έρρευσε μέσα μου, ζωή μου 'δωσε, στα πόδια μου μ' έστησε. Το ίδιο αίμα μέσα και σε σένα, για πάντα, με σένα. Παιδί Του.