Start believing today that you are a rare, one-of-a-kind, valuable and precious woman. To help you learn how to be successful at being yourself, I want to give you some easy-to-follow suggestions:
Speak good things about yourself. Declare what God’s Word says about you. For example, say to yourself, “I am the righteousness of God in Christ. I am made acceptable in the Beloved. God formed me with His own hand, He loves me, and God doesn’t make mistakes.”
Avoid comparing yourself with other women. God must love variety, or all of us wouldn’t look so different. He has created each of us differently right down to our fingertips. We can look to certain people as good examples to follow, but even then, good traits if duplicated will manifest differently through our individual personalities.
Focus on your potential instead of your limitations. Refuse to concentrate on your weaknesses except in an effort to turn them into strengths. Keep your flaws in perspective. People with a high level of confidence have just as many weaknesses as those without confidence, but they focus on their strengths instead of their weaknesses.
Learn to cope with criticism. If you dare to be different, you’ll have to expect some criticism. Going along with the crowd when you know in your heart that God is leading you in a different direction is one of the reasons women don’t succeed at being themselves. You won’t be comfortable in your own skin if you go against your own convictions.
You are a woman who is perfected and complete in Him. When you start to believe that, you will no longer feel that you are lacking anything or that there is anything wrong with you.
Remember this: God will never anoint you to be anyone other than yourself. Let now be your time to go forward and be set free from the torments of comparing yourself with others and trying to be someone you’re not. God is proud of who He made you to be!
Yes, God chooses and uses what the world would reject and throw away! Was Jeremiah perfect? Absolutely not! God had to correct him about fear, especially fear of people. Jeremiah was afraid of being rejected and disapproved of. God corrected him about speaking negatively and encouraged him to go forward and not give up. God actually told Jeremiah not to look at people's faces. We pay too much attention to how people respond to us. We often watch their faces to see if they approve or disapprove of what we are wearing, our hair, our performance, et cetera.
Yes, Jeremiah had problems just like we do. When God saw Jeremiah, He did not see perfection, but He obviously did see someone with a right heart who believed in Him. He saw those two main ingredients in pleasing God: (1) faith in Jesus and (2) a deep desire to please Him. Although Jeremiah was not perfect, he did submit to the call of God on his life. Jeremiah, despite criticism, unpopularity, and attacks against him, faithfully delivered God's message to the nation of Judah.
"Όταν ήμουν νεαρός στο Χριστιανισμό, πάλευα πάρα πολύ ενάντια στη δύναμη της αμαρτίας. Όταν βαπτίστηκα στο Πνεύμα το Άγιο ενδυναμώθηκα˙ αλλά ακόμα υπήρχαν κάποιες μάχες και βασανισμοί στο νου μου και στη σάρκα μου. Δόθηκα για έναν ολόκληρο χρόνο στην ένθερμη προσευχή, και η επιθυμία που με κατάκαιε ήταν να ελευθερωθώ από την παλιά μου ζωή, προκειμένου να ζήσω μια άγια ζωή για τον Θεό. Μερικές φορές προσευχόμουν έξι ώρες την ημέρα, επειδή η μάχη ήταν τόσο σκληρή. Ένα βράδυ πάλεψα έντονα, όπως ο Ιακώβ πάλεψε με τον Θεό, προκειμένου ν' αλλάξει η φύση του (Γεν.32:24-30). Το πρωί με συνάντησε ο Θεός, και από τότε δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Ήταν μια εμπειρία ορόσημο, και πάντα κοιτάζω πίσω απ' αυτήν, γιατί η μάχη μου με τον πειρασμό στιγμιαία σταμάτησε, κι εγώ έγινα άλλος άνθρωπος (Α' Σαμ.10:9). Θα πρέπει να πω πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου, μεγαλύτερη ακόμη και απ' όταν βαπτίστηκα στο Άγιο Πνεύμα.
Εκείνο το πρωί, δεν ήξερα τι με είχε χτυπήσει. Υπήρχε ένα καινούριο χρίσμα στη ζωή μου, που ακόμη και τα μάτια μου έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Ήταν σαν να μου είχαν φύγει λέπια από τα μάτια μου. Η ειρήνη που γέμισε την καρδιά μου ήταν απερίγραπτη˙ ιδιαίτερα μετά από τόση και τέτοια μάχη με τη σάρκα. Η δύναμη της αμαρτίας είχε δεχτεί θανατηφόρο κτύπημα. Τουλάχιστον, το βαρύ βάρος είχε φύγει και η αμαρτία δεν κυριαρχούσε πια πάνω μου. Στα χρόνια που πέρασαν, έφτασα στην κατανόηση πως η εμπειρία μου εκείνο το πρωί ήταν η πραγματικότητα της περικοπής Ρωμαίους 6:6. Ο παλιός μου άνθρωπος είχε γίνει ανενεργός, ώστε να μην υπηρετώ την αμαρτία. Η θεραπεία για την παλιά μου φύση, πληρώθηκε πάνω στον Σταυρό πριν από περίπου 2.000 χρόνια, και είχε αφεθεί ελεύθερη πάνω στη ζωή μου.
Καθώς συγκρίνεις προσεκτικά όλες τις άλλες περικοπές με την εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, δεν πρόκειται για ξερίζωμα της παλιάς φύσης. Ακόμα υπάρχει, αλλά έχει συλληφθεί και τοποθετηθεί πάνω στον Σταυρό. Γίνεται όλο και πιο αδύναμη, καθώς εμείς αρνούμαστε να την ταΐζουμε, ή να την εξασκούμε. Η καινούρια όμως φύση μας (ο Χριστός μέσα μας) αυξάνει όλο και πιο δυνατή, καθώς τρέφεται και εξασκείται. Μπορούμε να δούμε την αναλογία της μάχης της καινούριας φύσης μας ενάντια στην παλιά, στην περικοπή Β' Σαμουήλ 3:1. Στην περικοπή αυτή, ο Σαούλ, (σαρκικός) γινόταν όλο και πιο αδύναμος, αλλά ο Δαβίδ (πνευματικός) γινόταν όλο και πιο δυνατός.
Ακόμη και μετά την εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, ο αγιασμός είναι ακόμη μια επιλογή, μια μάχη. Πρέπει να "λογαριάζουμε" (ή να "αποτιμούμε") την παλιά μας φύση ως νεκρή, και στη συνέχεια να "παρουσιάζουμε" τα μέλη του σώματός μας στον Θεό (Ρωμ.6:11,13,14). Συνεπώς, ο αγιασμός παραμένει να είναι μια μάχη, μια επιλογή. Πριν από την εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, σχεδόν δεν έχουμε καμία επιλογή, και, με κάποια έννοια, η αμαρτία κυριαρχεί πάνω σε συγκεκριμένες περιοχές της ζωής μας. Η εμπειρία της Ρωμαίους 6:6, μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε την επιλογή του αγιασμού.
Η εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, τοποθετεί τον παλιό μας εαυτό πάνω στον Σταυρό. Τον συλλαμβάνει. Ωστόσο, ο παλιός μας εαυτός ποτέ δεν ξεριζώνεται˙ ποτέ δεν σταματά η ύπαρξή του στη διάρκεια όλης αυτής της ζωής στο θνητό μας σώμα. Στην Ανάσταση, θα λάβουμε τα καινούρια μας σώματα, τα οποία είναι απαλλαγμένα από την παλιά μας φύση. Η απολύτρωση δεν είναι πλήρης μέχρι να έρθει η ανάσταση (Ρωμ. 8:23). Να θυμάσαι: η λέξη "νεκρός" ποτέ δεν δηλώνει, ούτε σημαίνει "έλλειψη επίγνωσης". "
Θρίαμβος Πάνω στην Εγωκεντρική Ζωή, Paul G. Caram
"Μερικοί βλέπουν τον αγιασμό σαν ένα έργο του Θεού, στο οποίο ο Χριστιανός δεν έχει καμιά συμβολή. Το δικό μου μέρος ως Χριστιανού είναι να αφήσω τα ηνία. Το δικό Του μέρος είναι να εργάζεται μέσα από μένα. Οι προσπάθειές μου να επιδιώξω τον αγιασμό είναι άχρηστες. Μέσα μου, δηλαδή, στη σάρκα μου, δεν κατοικεί τίποτα καλό και συνεπώς δεν έχω τίποτε αξιόλογο να συνεισφέρω. Δεν μάχομαι να ελέγξω το θυμό μου, αλλά αφήνω το Χριστό να χειριστεί τα αισθήματα της οργής μου. Λέω μαζί με τον Παύλο: "Όχι εγώ, αλλά ο Χριστός". Παρομοιάζω τον εαυτό μου με καπετάνιο, που σε κάποια στιγμή παρέδωσα το πηδάλιο της ζωής μου και τώρα κάποιος Άλλος το έχει αναλάβει. Ακόμα και η πίστη αντιμετωπίζεται σαν μια παθητικότητα της βούλησης, μια ανάπαυση και ανάπαυλα, όχι ως το χερούλι ή το μέσον οικειοποίησης.
Θα ήθελα να αποκαλέσω την άποψη αυτή παθητική άποψη του αγιασμού, σε αντίθεση με εκείνη που θα μπορούσε να αποκληθεί ενεργητική, και που σύμφωνα με την οποία ο Χριστιανός καλείται να "αγωνίζεται, και να μάχεται, και να προσεύχεται".
Οι δάσκαλοι της σχολής της ενεργητικής άποψης υπογραμμίζουν τα λεγόμενα "μέσα της χάρης". Η παραχώρηση μπορεί να είναι καλή, αλλά δεν θα πρέπει να αποκλείει την αγρύπνια και την προσευχή, τη μελέτη της Γραφής, την συναναστροφή με άλλους πιστούς, μια προσεκτική προσπάθεια για "καλά έργα", μια προσπάθεια απελευθέρωσης και αποχής από την αμαρτία και ανάληψη Χριστιανικών καθηκόντων.
Θα προβληματιστείς μιλώντας με οπαδούς και των δύο σχολών, καθώς θα ανακαλύψεις ότι όλοι μπορούν να σου δώσουν πειστικές και ειλικρινείς μαρτυρίες για ευλογίες που έλαβαν, ως συνέπεια της εφαρμογής των αρχών αυτών, που φαίνονται να συγκρούονται μεταξύ τους. Όλες οι σχολές συμφωνούν ότι η πίστη είναι το ζήτημα-κλειδί. Όλες οι σχολές συμφωνούν ότι οι ανθρώπινες προσπάθειες από μόνες τους είναι άχρηστες, και ότι η δύναμη για άγια ζωή πρέπει να προέλθει από το Θεό. Όλες οι σχολές συμφωνούν ότι η βάση του αγιασμού είναι η θεία επέμβαση με την ενσάρκωση, το θάνατο, την ανάσταση και την ανάληψη του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού, και ότι η βοήθεια δίνεται από επέμβαση του Αγίου Πνεύματος, που προκαλεί την ένωση του πιστού με τον Χριστό στο ένα σώμα, την εκκλησία. Αλλά, με δεδομένα αυτά τα γενικά σημεία συμφωνίας, οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιούνται φαίνονται συγκρουόμενες και αντιφατικές.
Δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι υπάρχει σύγχυση και δυσκολία. Εκ πρώτης όψεως, η ίδια η Καινή Διαθήκη φαίνεται να εκφράζει και τις δύο αυτές απόψεις." ...
Η συνέχεια στο βιβλίο "Η Μάχη" του John White, σελ. 200.
"Still, there have always been attempts to say faith was too simplistic and that something else was needed. In fact, several New Testament epistles were written to reject the idea that something else is needed in addition to faith in Christ. In Galatians the problem was Jesus plus the law. In 1 Corinthians it was Jesus plus spiritual gifts, especially speaking in tongues. In Colossians it was Jesus plus spiritual experience (2:16-23). In each case Paul allow nothing to be added to the gospel. All that is needed is faith understood as relation with God based on Christ's death and resurrection."
from Between Two Truths: Living with Biblical Tensions, Klyne Snodgrass
..."The answer may be that some men view relationships in terms of power and control. They believe that being real men means never giving up your power. They think that women need to be kept in their place, not "indulged," taught how to think rationally and solve real problems. Of course, rationality and problem-solving are important, but if your partner wants to be heard and respected you better find out first before you jump in and take control. Real men share power, real men are partners, real men know that real women need real respect."
from Why Men Don't Listen to Women
Speak good things about yourself. Declare what God’s Word says about you. For example, say to yourself, “I am the righteousness of God in Christ. I am made acceptable in the Beloved. God formed me with His own hand, He loves me, and God doesn’t make mistakes.”
Avoid comparing yourself with other women. God must love variety, or all of us wouldn’t look so different. He has created each of us differently right down to our fingertips. We can look to certain people as good examples to follow, but even then, good traits if duplicated will manifest differently through our individual personalities.
Focus on your potential instead of your limitations. Refuse to concentrate on your weaknesses except in an effort to turn them into strengths. Keep your flaws in perspective. People with a high level of confidence have just as many weaknesses as those without confidence, but they focus on their strengths instead of their weaknesses.
Learn to cope with criticism. If you dare to be different, you’ll have to expect some criticism. Going along with the crowd when you know in your heart that God is leading you in a different direction is one of the reasons women don’t succeed at being themselves. You won’t be comfortable in your own skin if you go against your own convictions.
You are a woman who is perfected and complete in Him. When you start to believe that, you will no longer feel that you are lacking anything or that there is anything wrong with you.
Remember this: God will never anoint you to be anyone other than yourself. Let now be your time to go forward and be set free from the torments of comparing yourself with others and trying to be someone you’re not. God is proud of who He made you to be!
(Enjoying Who God Created You to Be, by Joyce Meyer)
Yes, God chooses and uses what the world would reject and throw away! Was Jeremiah perfect? Absolutely not! God had to correct him about fear, especially fear of people. Jeremiah was afraid of being rejected and disapproved of. God corrected him about speaking negatively and encouraged him to go forward and not give up. God actually told Jeremiah not to look at people's faces. We pay too much attention to how people respond to us. We often watch their faces to see if they approve or disapprove of what we are wearing, our hair, our performance, et cetera.
Yes, Jeremiah had problems just like we do. When God saw Jeremiah, He did not see perfection, but He obviously did see someone with a right heart who believed in Him. He saw those two main ingredients in pleasing God: (1) faith in Jesus and (2) a deep desire to please Him. Although Jeremiah was not perfect, he did submit to the call of God on his life. Jeremiah, despite criticism, unpopularity, and attacks against him, faithfully delivered God's message to the nation of Judah.
(From Approval Addiction, J.Meyer, p.15-16)
"Όταν ήμουν νεαρός στο Χριστιανισμό, πάλευα πάρα πολύ ενάντια στη δύναμη της αμαρτίας. Όταν βαπτίστηκα στο Πνεύμα το Άγιο ενδυναμώθηκα˙ αλλά ακόμα υπήρχαν κάποιες μάχες και βασανισμοί στο νου μου και στη σάρκα μου. Δόθηκα για έναν ολόκληρο χρόνο στην ένθερμη προσευχή, και η επιθυμία που με κατάκαιε ήταν να ελευθερωθώ από την παλιά μου ζωή, προκειμένου να ζήσω μια άγια ζωή για τον Θεό. Μερικές φορές προσευχόμουν έξι ώρες την ημέρα, επειδή η μάχη ήταν τόσο σκληρή. Ένα βράδυ πάλεψα έντονα, όπως ο Ιακώβ πάλεψε με τον Θεό, προκειμένου ν' αλλάξει η φύση του (Γεν.32:24-30). Το πρωί με συνάντησε ο Θεός, και από τότε δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Ήταν μια εμπειρία ορόσημο, και πάντα κοιτάζω πίσω απ' αυτήν, γιατί η μάχη μου με τον πειρασμό στιγμιαία σταμάτησε, κι εγώ έγινα άλλος άνθρωπος (Α' Σαμ.10:9). Θα πρέπει να πω πως αυτή ήταν η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής μου, μεγαλύτερη ακόμη και απ' όταν βαπτίστηκα στο Άγιο Πνεύμα.
Εκείνο το πρωί, δεν ήξερα τι με είχε χτυπήσει. Υπήρχε ένα καινούριο χρίσμα στη ζωή μου, που ακόμη και τα μάτια μου έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Ήταν σαν να μου είχαν φύγει λέπια από τα μάτια μου. Η ειρήνη που γέμισε την καρδιά μου ήταν απερίγραπτη˙ ιδιαίτερα μετά από τόση και τέτοια μάχη με τη σάρκα. Η δύναμη της αμαρτίας είχε δεχτεί θανατηφόρο κτύπημα. Τουλάχιστον, το βαρύ βάρος είχε φύγει και η αμαρτία δεν κυριαρχούσε πια πάνω μου. Στα χρόνια που πέρασαν, έφτασα στην κατανόηση πως η εμπειρία μου εκείνο το πρωί ήταν η πραγματικότητα της περικοπής Ρωμαίους 6:6. Ο παλιός μου άνθρωπος είχε γίνει ανενεργός, ώστε να μην υπηρετώ την αμαρτία. Η θεραπεία για την παλιά μου φύση, πληρώθηκε πάνω στον Σταυρό πριν από περίπου 2.000 χρόνια, και είχε αφεθεί ελεύθερη πάνω στη ζωή μου.
Καθώς συγκρίνεις προσεκτικά όλες τις άλλες περικοπές με την εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, δεν πρόκειται για ξερίζωμα της παλιάς φύσης. Ακόμα υπάρχει, αλλά έχει συλληφθεί και τοποθετηθεί πάνω στον Σταυρό. Γίνεται όλο και πιο αδύναμη, καθώς εμείς αρνούμαστε να την ταΐζουμε, ή να την εξασκούμε. Η καινούρια όμως φύση μας (ο Χριστός μέσα μας) αυξάνει όλο και πιο δυνατή, καθώς τρέφεται και εξασκείται. Μπορούμε να δούμε την αναλογία της μάχης της καινούριας φύσης μας ενάντια στην παλιά, στην περικοπή Β' Σαμουήλ 3:1. Στην περικοπή αυτή, ο Σαούλ, (σαρκικός) γινόταν όλο και πιο αδύναμος, αλλά ο Δαβίδ (πνευματικός) γινόταν όλο και πιο δυνατός.
Ακόμη και μετά την εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, ο αγιασμός είναι ακόμη μια επιλογή, μια μάχη. Πρέπει να "λογαριάζουμε" (ή να "αποτιμούμε") την παλιά μας φύση ως νεκρή, και στη συνέχεια να "παρουσιάζουμε" τα μέλη του σώματός μας στον Θεό (Ρωμ.6:11,13,14). Συνεπώς, ο αγιασμός παραμένει να είναι μια μάχη, μια επιλογή. Πριν από την εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, σχεδόν δεν έχουμε καμία επιλογή, και, με κάποια έννοια, η αμαρτία κυριαρχεί πάνω σε συγκεκριμένες περιοχές της ζωής μας. Η εμπειρία της Ρωμαίους 6:6, μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε την επιλογή του αγιασμού.
Η εμπειρία της περικοπής Ρωμαίους 6:6, τοποθετεί τον παλιό μας εαυτό πάνω στον Σταυρό. Τον συλλαμβάνει. Ωστόσο, ο παλιός μας εαυτός ποτέ δεν ξεριζώνεται˙ ποτέ δεν σταματά η ύπαρξή του στη διάρκεια όλης αυτής της ζωής στο θνητό μας σώμα. Στην Ανάσταση, θα λάβουμε τα καινούρια μας σώματα, τα οποία είναι απαλλαγμένα από την παλιά μας φύση. Η απολύτρωση δεν είναι πλήρης μέχρι να έρθει η ανάσταση (Ρωμ. 8:23). Να θυμάσαι: η λέξη "νεκρός" ποτέ δεν δηλώνει, ούτε σημαίνει "έλλειψη επίγνωσης". "
Θρίαμβος Πάνω στην Εγωκεντρική Ζωή, Paul G. Caram
"Μερικοί βλέπουν τον αγιασμό σαν ένα έργο του Θεού, στο οποίο ο Χριστιανός δεν έχει καμιά συμβολή. Το δικό μου μέρος ως Χριστιανού είναι να αφήσω τα ηνία. Το δικό Του μέρος είναι να εργάζεται μέσα από μένα. Οι προσπάθειές μου να επιδιώξω τον αγιασμό είναι άχρηστες. Μέσα μου, δηλαδή, στη σάρκα μου, δεν κατοικεί τίποτα καλό και συνεπώς δεν έχω τίποτε αξιόλογο να συνεισφέρω. Δεν μάχομαι να ελέγξω το θυμό μου, αλλά αφήνω το Χριστό να χειριστεί τα αισθήματα της οργής μου. Λέω μαζί με τον Παύλο: "Όχι εγώ, αλλά ο Χριστός". Παρομοιάζω τον εαυτό μου με καπετάνιο, που σε κάποια στιγμή παρέδωσα το πηδάλιο της ζωής μου και τώρα κάποιος Άλλος το έχει αναλάβει. Ακόμα και η πίστη αντιμετωπίζεται σαν μια παθητικότητα της βούλησης, μια ανάπαυση και ανάπαυλα, όχι ως το χερούλι ή το μέσον οικειοποίησης.
Θα ήθελα να αποκαλέσω την άποψη αυτή παθητική άποψη του αγιασμού, σε αντίθεση με εκείνη που θα μπορούσε να αποκληθεί ενεργητική, και που σύμφωνα με την οποία ο Χριστιανός καλείται να "αγωνίζεται, και να μάχεται, και να προσεύχεται".
Οι δάσκαλοι της σχολής της ενεργητικής άποψης υπογραμμίζουν τα λεγόμενα "μέσα της χάρης". Η παραχώρηση μπορεί να είναι καλή, αλλά δεν θα πρέπει να αποκλείει την αγρύπνια και την προσευχή, τη μελέτη της Γραφής, την συναναστροφή με άλλους πιστούς, μια προσεκτική προσπάθεια για "καλά έργα", μια προσπάθεια απελευθέρωσης και αποχής από την αμαρτία και ανάληψη Χριστιανικών καθηκόντων.
Θα προβληματιστείς μιλώντας με οπαδούς και των δύο σχολών, καθώς θα ανακαλύψεις ότι όλοι μπορούν να σου δώσουν πειστικές και ειλικρινείς μαρτυρίες για ευλογίες που έλαβαν, ως συνέπεια της εφαρμογής των αρχών αυτών, που φαίνονται να συγκρούονται μεταξύ τους. Όλες οι σχολές συμφωνούν ότι η πίστη είναι το ζήτημα-κλειδί. Όλες οι σχολές συμφωνούν ότι οι ανθρώπινες προσπάθειες από μόνες τους είναι άχρηστες, και ότι η δύναμη για άγια ζωή πρέπει να προέλθει από το Θεό. Όλες οι σχολές συμφωνούν ότι η βάση του αγιασμού είναι η θεία επέμβαση με την ενσάρκωση, το θάνατο, την ανάσταση και την ανάληψη του Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού, και ότι η βοήθεια δίνεται από επέμβαση του Αγίου Πνεύματος, που προκαλεί την ένωση του πιστού με τον Χριστό στο ένα σώμα, την εκκλησία. Αλλά, με δεδομένα αυτά τα γενικά σημεία συμφωνίας, οι λέξεις και οι φράσεις που χρησιμοποιούνται φαίνονται συγκρουόμενες και αντιφατικές.
Δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζει το γεγονός ότι υπάρχει σύγχυση και δυσκολία. Εκ πρώτης όψεως, η ίδια η Καινή Διαθήκη φαίνεται να εκφράζει και τις δύο αυτές απόψεις." ...
Η συνέχεια στο βιβλίο "Η Μάχη" του John White, σελ. 200.
"Still, there have always been attempts to say faith was too simplistic and that something else was needed. In fact, several New Testament epistles were written to reject the idea that something else is needed in addition to faith in Christ. In Galatians the problem was Jesus plus the law. In 1 Corinthians it was Jesus plus spiritual gifts, especially speaking in tongues. In Colossians it was Jesus plus spiritual experience (2:16-23). In each case Paul allow nothing to be added to the gospel. All that is needed is faith understood as relation with God based on Christ's death and resurrection."
from Between Two Truths: Living with Biblical Tensions, Klyne Snodgrass
..."The answer may be that some men view relationships in terms of power and control. They believe that being real men means never giving up your power. They think that women need to be kept in their place, not "indulged," taught how to think rationally and solve real problems. Of course, rationality and problem-solving are important, but if your partner wants to be heard and respected you better find out first before you jump in and take control. Real men share power, real men are partners, real men know that real women need real respect."
from Why Men Don't Listen to Women
