(Είναι ωραίο)
Είναι τα χρόνια τα χαμένα, τα μαδημένα. Τα χρόνια που δε γύρισα να ξαναζήσω.
Είν' η ζωή είν' της κραυγής το ξέσπασμά μου.
Και σε κοιτώ, σ' ακολουθώ στον κόσμο μου το νοερό.
Σ' έχω εδώ˙ μαζί μου. στη ζωή μου.
Είναι γλυκό το ποτό και δε σ' αγγίζει. Η οπτασία της παρουσίας των πεπραγμένων - ίσως των δεδομένων.
Άγνωστο στ' αλήθεια
(αφιερωμένο σε μια φίλη κι αδελφή)
Όχι μόνο τους κουβαλάς μαζί σου, τους φοράς σαν παλτό και τυλίγεσαι σφιχτά μέσα τους.
ReplyDeleteΔεν ξέρω αν είναι καλό αυτό όμως. Μα δεν το έγραψα.. Μάλλον ξέρω. Προκαλεί πόνο και υποφέρεις. Άρα δεν είναι καλό.
ReplyDeleteΙσχύει κι αυτό, εκτός αν είναι μια όμορφη ανάμνηση που σε συντροφεύει. (που ξέρω ότι τις περισσότερες φορές δεν ισχύει)
ReplyDeleteΌ,τι κι αν είναι, αναμνήσεις, φαντασίες˙ πονάς.
ReplyDelete