Ήταν στιγμές - Ευχαριστία.

Ήταν στιγμές που φόβος, τρόμος, απογοήτευση, απελπισία χτυπούσαν. Κι εσύ δεν έβλεπες φως, μήτε ελπίδα.

Ήταν στιγμές που μόνη απάντηση έβρισκες σε ένα Βιβλίο. Τυφλά ήθελες να εμπιστευτείς τις υποσχέσεις. Δεν κατανοούσες το πως και το γιατί.

Βεβαιότητα, ακράδαντη αλήθεια, γεγονός - πως κάποια βιώματα δεν ήθελες ποτέ σου να τα ζήσεις. Έτρεμες στη σκέψη και μόνο. Σε κάποια ακόμα τρέμεις και δεν πρόκειται ποτέ να συμβούν. Γιατί δε θα αφήσει το πόδι σου να προσκόψει σε πέτρα. "Επειδή, τους αγγέλους του θα προστάξει για σένα, για να σε διαφυλάττουν σε όλους τους δρόμους σου. Θα σε σηκώνουν επάνω στα χέρια τους, για να μη προσκόψεις το πόδι σου σε πέτρα." (Ψαλμός 91:11-12.)

Ο χρόνος κυλάει. Γιατί σε μένα; Κραυγή βαθιά απ' την ψυχή. Μα περπατάς, δε σταματάς. Δε γονατίζεις. Το βήμα επιταχύνεις και προς έκπληξή σου αρχίζεις να τρέχεις. Και δεν κουράζεσαι. Και δεν είσαι μόνος. Ένα απελευθερωτικό, δυνατό τρέξιμο. Τεράστια βήματα. Θαρρείς θα πετάξεις. Και ναι˙ πετάς. Σταδιακά και ξαφνικά ταυτόχρονα. Αυτή η μοναδική συνύπαρξη στο πέταγμά σου αυτό. Χαίρεσαι, πρωτόγνωρα βιώματα. Χαίρεσαι, γιατί νομίζεις πως πετάς με δική σου δύναμη.

Και έρχεται η στιγμή που βλέπεις ποια χέρια σε σηκώνουν και στον αέρα σε κρατούν μακρυά από όλους κι απ’ όλα, για να ανακαλύπτεις το νόημα της ύπαρξής σου!

Περνάς τόπους που νόμιζες ότι ποτέ δε θα μπορούσες να δεις, κάποιους δε μπορούσες καν να ονειρευτείς ότι υπήρχαν. Τοπία υπέροχα, από τόσο ψηλά. Και κάποιες φορές χαμηλώνεις για να τα δεις καλύτερα. Μα το καλύτερο απ’ όλα˙ επάνω Του. Σε αυτά τα όμορφα, δυνατά, τρυφερά χέρια, με το χαρακτηριστικό σημάδι πάνω τους. Και τα μάτια Του να σε κοιτάζουν συνεχώς. Ω ναι, Του ανήκω.