Wednesday 7 December 2011



Με τα φτερά Σου πετάω.
Τα ουράνια αγγίζω.

Πάνω απ’ τα συννέφα, το γαλάζιο – ψελλίζω – τη λάμψη, το φως μυρίζω.

Στα πάντα τα Πάντα.
Οχυρωμένος πύργος, μεγαλόπρεπο παλάτι ξεπροβάλλει.

Γαλήνη, ηρεμία, γνώση, σοφία, αλήθεια παντοτινή που προυπήρχε. Με όρισε, με προόρισε, με μόρφωσε, με σχημάτισε, με δόμησε, με στερέωσε, με ικάνωσε μονάχη να πετάξω, τα ουράνια ν’ αγγίξω.

Χάνομαι, πετάω.
Παφλάζουν τα κύματα κι εγώ από ψηλά τα κοιτάζω – κάποιες στιγμές τα πλησιάζω, αλλά πάλι στον αέρα χάνομαι, στα ουράνια ανεβαίνω και χάνομαι, στο κενό βυθίζομαι, στους αιθέρες

No comments:

Post a Comment