11-09-2010

Χρόνος∙ έννοια ανθρώπινη.

Έννοια δική Σου;

Αναμονή∙ έννοια αναμενόμενη.

Έννοια δική Σου;

Ζω εγώ∙ εδώ∙ στο τώρα∙ στο πριν∙ στο μετά;

Δεν ξέρω τίποτε.

Εσύ γνωρίζεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ!

Φορτία, βάρη, τα πάντα∙ όλα σε Σένα τ’ αφήνω!

Σκέψεις, ανησυχίες, έγνοιες, σχέδια, όνειρα δικά Σου να γίνουν.

            Τα δικά μου, δικά Σου.

            Τα δικά Σου, δικά μου.

Σ’ αγαπώ. Κι Εσύ πιο πολύ. Με ξέρεις∙ με γνωρίζεις∙ απ’ έξω

κι ανακατωτά.

Είμαι δική Σου∙ παιδί Σου και δημιουργία Σου, πλάσμα Σου, δημιούργημά Σου.

Εσύ γνωρίζεις τις ιδιότητές μου

                        τις λειτουργίες μου

                        τις δυνατότητές μου

                        τις ικανότητές μου

                       

Όλα∙ όλα δικά Σου.

                        Σ’ ευχαριστώ!

                        Σ’ αγαπώ!

Κι έτσι όπως βυθίζομαι και χάνομαι βαθιά

μέσα Σου, σβύνω, τελειώνω, αφήνομαι.

Εύχομαι Εσύ ν’ αναδυθείς.

Εγώ να δύσω, Εσύ ν’ ανατείλεις.

Εγώ να εκπνεύσω, την τελευταία μου πνοή να

            Σ’ αφήσω – Εσύ να εισπνεύσεις,

      η ζωή (μου) να Σε καλωσορίσει.

Κι όσα ειπώθηκαν, όσα έγιναν, όσα λέχθηκαν

σβήνονται μαζί μου – χάνονται, αφανίζονται..

   Χαραγμένο τ’ όνομά Σου μόνο και τα δικά Σου πεπραγμένα.

   Γεγονότα, ιστορίες, αποκαλύψεις, συνιστώσες, βεβαιώσεις – όλα σε Σένα, όλα με Σένα

                                                                                                      και για Σένα.

Δεν υπάρχω. Δε θα υπάρχω.

Μονάχα Εσύ θα υφίστασαι, Εσένα θ’ αντικρύζουν.

            Η μέρα θα Σε υποδεχτεί.

            Ο ήλιος θα Σου γνέψει.

            Ο αέρας – το αεράκι – θα Σε ξεπροβοδίσει.

Η Παρουσία Σου παντού.

            Κι εγώ σβησμένη.

Στο είναι Σου∙ μέσα.

                   Εχάθην.

                   Εσβήσθην.

             Με μια ματιά Σου.

             Στη ματιά Σου μέσα.

                 Έσβησα.

                 Αναστήθηκα.

                      Εσύ.